Wat een week, weer!
W E E K O F T H E F I N A L S & N E W B E G I N N I N G S
Ik heb de hele week een überblije glimlach op mijn gezicht.
Een week waarin ik mezelf heb ondergedompeld in pure inspiratie.
Achteraf kan ik zeggen dat de schrijver Samuel Beckett en zijn stukje proza ‘Worstward Ho’ meer dan ooit centraal stond en al een tijdje de slogan is van ArtEZ University of Arts [zie foto hierboven].
Z O N D A G * D A G V A N D E Z E L F R E F L E C T I E
Vandaag ben ik aan het nagenieten van veel mooie eindopdrachten van studenten waarbij ik een student zelfs een 10 heb gegeven.
Perfectie bestaat niet maar dit omvatte alles wat je wilt bij een student; met name aanwezigheid, betrokkenheid, creativiteit en vooral de ontdekking en verbeelding van ‘wie ben ik?’ op dit moment
Ik geloof niet in cijfers, alhoewel ik begrijp dat men wilt weten waar hij/zij staat in een proces of periode. Liever een goed gesprek over hoe iemand een opdracht doet en heeft gedaan. Over zijn/haar drijfveer en proces.
Als ik dan toch cijfers ‘moet’ geven laat de student dan ook deels of volledig zijn eigen cijfer bepalen met goede argumenten, eerlijke en correcte onderbouwing. Zelfkennis en zelfreflectie viert dan hoogtij en daar houd ik erg van.
Vandaag wel de cijferlijsten netjes ingevuld hoor omdat de beoordelingen nu nog zo gaan. En dat is voor nu prima.
Soms kun je dingen meteen veranderen en soms heeft het tijd nodig.
M A A N D A G * D A G V A N H E T H E D E N E N D E T O E K O M S T
De mindfulness training die ik momenteel geef loopt bijna ten einde. Hoe ga je verder als de training stopt? En wat vind je daar als deelnemer van?
Intenties, inzichten, alle ervaringen en oefeningen komen dan samen om zelf een programma te maken hoe je jezelf ziet mediteren.
Mediteren is met aandacht leven. Dus net zo goed hoe je naar muziek luistert of zelf een instrument speelt. Hoe je de tijd neemt voor je kop thee; een glas pakken, een theezakje tevoorschijn halen, de beweging van je armen en handen en vervolgens het drinken en wat dit met je doet. Hoe je een uur met je kind speelt en elkaar ziet. Volledig aanwezig met aandacht voor elkaar.
D I N S D A G * D A G V A N D E V E R N I E U W I N G
AKI Finals in Enschede.
Eerlijk gezegd ben ik vooral bij Crossmedia Design geweest. Daar was al zoveel te zien, te lezen, te doen dat ik de andere vakgroepen en afstudeerders niet mee kon krijgen. Volgend jaar toch meer tijd ervoor nemen.
Bij binnenkomst was er meteen een scriptie als kunstwerk. Interactief want als ik wilde mocht ik mijn opmerkingen, mening erbij schrijven.
Ik heb hier lang voor gestaan, alles gelezen, de hele muur, heb met de studente gesproken die hierna Art Education wil studeren, want haar werk gaat over onderwijs en vernieuwingen en veranderingen die volgens haar nodig zijn. Dat onderschrijf ik natuurlijk als geen ander.
Sinds 2003 is onderwijsvernieuwing de rode draad door mijn professioneel bestaan als projectleider, projectontwikkelaar, docent, coach/leerprocesbegeleider. Dat begon bij Slash 21 [Carmel scholengroep] of in feite al bij de AKI Kunstacademie, het Interdisciplinair programma bij ArtEZ Zwolle en Arnhem, dotbe mindfulness & jongeren in school en het afgelopen jaar via het vak SCB sociale communicatieve beroepsvaardigheden bij team Design & Game.
Vervolgens liep ik bij Crossmedia design langs een intiem portret over de vriendschap tussen vrouwen. Daarna stond ik middenin een licht -en geluidruimte genaamd Circulux van Reinout Scheepers en zag ik nog meer design that makes you wonder or wander?
SPONTAAN NETWERKEN
We hebben een nieuwe tandarts. Jong, ambitieus en beregoed in wat ze doet.
Ro mocht vanmiddag eerst en ik ga dan natuurlijk nog mee.
Een tandarts die helemaal into mindfulness is. Snapt dat veerkracht nodig is in een vol bestaan. Bewust is van de valkuilen van het ondernemerschap en graag aandachtig en opmerkzaam wil zijn en blijven.
En dan loop je lachend de deur uit van je tandarts met een compliment uit de complimentenpot… nice!
W O E N S D A G * D A G V A N H E T S P E L E N
Mindfulness & Jongeren, klinkt supersaai.
En toch ging ik naar de verdiepingsdag voor Mindfulnesstrainers. Locatie was de Radboud Universiteit in Nijmegen bij hun eigen centrum voor mindfulness waar Bart van Smelik (insight dialogue specialist) ons met een lesmodel liet kennismaken die overigens bij alle leeftijdsgroepen/doelgroepen toepasbaar is.
Een model dat de lessen van het afgelopen jaar als docent SCB (= sociale communicative beroepsvaardigheden) bij het MBO College duidelijk vorm gaf door de structuur.
Een dag waar ik gevoed werd met andere inzichten, nieuwe inspiratie en de bevestiging dat ik, professioneel gezien, op het juiste pad loop. Het pad van spel, samen leren en leven door spelen.
Ken je dat? Dat je met een blij hoofd de dag doorloopt en de terugweg midden in een dikke file vol passie zit mee te zingen, ritmisch meetikt, danst in de drivers seat, lekkere muziek voelt vanaf CD – zo old skool o.a. Retrogade van James Blake (een intens nummer die ik destijds al een mooie opvolger vond van zijn hit maar vanaf vandaag ineens daadwerkelijk binnenkomt).
Vandaar dat ik het op replay had staan 10x achter elkaar. Of was het 15x? Okay de hele terugreis zo’n beetje… en elke x was ie anders. Lekker).
D O N D E R D A G * D A G V A N D E G R E N S E R V A R I NG
Een grenservaring is een ervaring (volgens zeggen gaat dit buiten het verstand om) die overweldigend genoeg is om hoop en betekenis aan het leven te geven. Een keerpunt na een levensgebeurtenis, klein of groot.
Herkenbaar?
Een van de grote grensgebeurtenissen voor mij was in 2012. Mindfulness kwam op mijn pad na een aanrijding met een vrachtwagen waar ik tinnitus aan overhield.
Ergens is het letterlijk een geluk bij een ongeluk geweest anders had ik nooit in zo’n korte tijd een ontmoeting gehad met mijn eigen bewustwording, mijn eigen opmerkzaamheid en vooral mijn eigen veerkracht. Iets wat ik altijd voor lief nam terwijl dat niet een vanzelfsprekendheid is.
Een collega van het ROC van Twente in de Gieterij liet het woord ‘grenservaring’ vallen en heeft haar Masteronderzoek gedaan om inzicht te krijgen in de manier waarop docenten hun professionaliteit als docent in de rol van (studie)loopbaanbegeleider ontwikkelen en hoe zij zichzelf daarin verstaan en begrijpen.
Een lezing waar veel mooie dingen gezegd werden, ook confronterende en grappige opmerkingen als “Je bent een masochist als je docent wilt zijn en bent?” Ja, dat klopt wel. Vaak zitten studenten niet op jou te wachten. Daar komt bij dat je niet meteen ‘resultaat’ kan meten bij studenten. Helemaal in mijn vak niet.
De hoogleraar die te gast was zei dat ie misschien wel vakkenvuller is in een supermarkt. Aangezien je het schap meteen netjes en gevuld ziet, mensen blij zijn met de overzichtelijke voorraad en je dus voldaan naar huis kan.
Leerkrachten en docenten kunnen leerlingen en studenten van alles laten ervaren, ze veel leren maar het is niet altijd meteen duidelijk of hetgeen je over wilt brengen ook binnen is gekomen.
In 2015 stopte ik met mijn werkzaamheden in het HBO onderwijs om mij onder te dompelen in de volledige opleiding en alle zijtakken van Mindfulness; iMBCT, MBSR groepstraingen, jongeren trainen, ondernemerschap als trainer, losse sessies op zondag, mindful opvoeden, werken met aandacht in organisaties en bedrijven en meer.
Vorig jaar merkte ik dat ik het onderwijs miste en kreeg vrijwel meteen de juiste baan, bij het MBO college met creatieve studenten van Fotografie, Game development, Mediaredactie en Mediavormgeving.
Ik ben blij en oprecht dankbaar dat ik weer met studenten mag werken, bezig mag zijn met hoe je het beste onderwijs kan verzorgen (verandering, vernieuwing, delen, uitwisselen) en ze mag zien, horen en er voor ze mag zijn en natuurlijk eveneens zelf zoveel mag leren, van hun en mijn collega’s. Dat is waarom we graag in het onderwijs werken. Toch?
V R I J D A G * D A G V A N H E T F L O A T E N
Zwemmen, zwemmen en nog eens zwemmen. Sinds bijna 9 jaar elke week en sinds vorig jaar 4× per week en sinds mei j.l. ook weer buiten.
Plezierige activiteiten ondernemen geeft energie maar kost soms ook energie; wilde daarom eerst zwemmen een keertje overslaan (en dat zegt wat) maar zoals altijd, toch gegaan. Tijdens het zwemmen en vooral na het douchen heb ik dan immers weer een fris hoofd.
Zwemmen en aquafitness op de vrijdagochtend met ons clubje is altijd een combi van bijkletsen en mijn lijf voelen (met alle ongemak van dien of wat-zit-ik-lekker-in-mijn-lijf) om aan het eind te floaten. Tijdens het drijven beoefen ik een mini-lichaamsverkenning en ademmeditatie of 3-minuten ademruimte.
Wellicht een tip voor de zomer in zee, meer, rivier of zwembad, of doe je het al? Hoe lig je er nu bij? Een moment om te checken hoe het met je is.
Vandaag vooral (omdat het iets frisser is buiten) de kou in je lijf voelen als je niet beweegt.
En dan de lekkerste douche nemen (bij de mannen, die komen nl later pas) en weer van binnenuit warm worden.
Z A T E R D A G * D A G V A N D E V E R R I J K I N G
Ro, mijn zoon van 10, ging ook mee naar ArtEZ Finals in Arnhem. Algemene ontwikkeling/verrijking alhoewel hij dat na 2 uren anders zag 😁
We liepen het Rietveldgebouw binnen en het was daadwerkelijk een gevoel van thuiskomen. Door een aantal interdisciplinaire projecten heb ik hier af en toe gewerkt.
Maar dat vertrouwde gevoel heb ik vooral gekregen omdat ik hier mijn 1e graads HBO Master heb gehaald. Twee jaar was dit naast de AKI mijn 2e thuis, qua school dan.
Een waanzinnig mooie tijd was dat met een paar hele goede docenten die mij begeleiden en lesgaven. Toffe medestudenten waar ik goed mee kon sparren. Leerzame en met recht coole stages, waarvan een ervan mijn baan werd. Een prachtige locatie waar ik telkens genoot van het uitzicht, vanaf de bovenste verdieping, werd ik blij van de bocht van de Rijn. Soms ging ik bewust met mijn rug naar het raam toe zitten om tijdens de lessen niet meegenomen te worden in mijn dagdromen. Het uitzicht is overigens nog mooier wanneer je vanuit ‘de grote raamzaal’ van de MMK, het museum ernaast, kijkt.
‘Genietveld’ stond er bij de kantine. We liepen langs oculars waar Ro blij werd van alle Virtual Reality kunst en ik soms het tastbare miste bij deze nieuwe kunstvorm.
De grap is dat ik vanaf de 1e keer in 2011, toen ik bij de Masteropleiding Kunsteducatie in Amsterdam de summerschool Remix Culture, Augmented Reality (AR) leerde kennen helemaal blown away was. Dit is het heden en de toekomst, dacht ik!
Wij kregen toen een speciale rondleiding door het Rijksmuseum waar we met ons mobieltje, AR-style, kunstwerken zagen in het museum die er alleen virtueel waren. Niet tastbaar … and I loved it. Een wereld aan nieuwe mogelijkheden waar ik mijn weg in wil vinden. AR en VR als kunstvorm zelf overigens net zo goed, heb ik het idee.
Interactive kunst gezien waar Ro ook aan deelnam. Alleen dìt vind ik altijd al bijzonder, dat hij de verschillende kunstvormen ervaart. Hij deed een overall aan met kleurenpatches die corresponderen met een computerprogramma zodat ie al bewegend met zijn hele lijf een tekeningetje kon maken. Cool bedacht. Niet zittend maar bewegend tekenen gezien zitten het nieuwe roken is.
Ik ben de hele week al moe (toe aan vakantie, zegt ze) en toen ik in het Theatrium zat en de focus lag bij de dansers voelde ik mijn lichaam inzakken en ogen dichtvallen. Dat was even balen en kwam echt niet door de dansers en performances.
Als je stil gaat zitten en openstaat voor wat zich aandient dan kan vermoeidheid (die je een beetje hebt weggedrukt) van zich laten horen. Ik ben moe en door dit toe te geven en te weten dat ik zondag zou chillen leek het me juist meer energie te geven.
De performances; Solo’s en groepen jonge mannen en jonge vrouwen waarbij er soms teveel gebeurde op het podium waardoor ik niet goed wist waar ik mijn aandacht op kon richten.
Er waren zulke mooie foto’s, zeg maar. Mooie composities op de vlakke vloer.
Een groep dansers naast elkaar tegen de muur aan, elk in een andere houding en gezichtsuitdrukking met een soort ‘Jezusfiguur’ in het midden waardoor het overeenkomsten had met de muuschildering ‘het laatste avondmaal’ van Leonardo da Vinci.
Of een groep linksachter dat bijna een dansstill was van ‘La Liberté guidant le peuple’ van de schilder Eugène Delacroix. Het 1e schilderij dat mij raakte, als tiener. Zo bijzonder.
Of de danseressen die al halfnaakt op de grond lagen terwijl wij na de break binnenkwamen. Heftig was het. Ze deden zichzelf bijna geweld aan (iets wat dansers misschien sowieso doen), een soort uitputtingsslag waarbij ze zich weer aankleden maar bleven ontworstelen, leek het.
Het leek op de performance art van o.a. Ulay & Abramovic. Intens, pijnlijk maar zo echt, puur en krachtig dat wij als publiek, toen het voorbij was, eerst stil waren en moesten schakelen om pas weer van blijdschap hardop WOW te roepen om onze waardering te laten blijken. Dank aan Ann van den Broek voor het idee en de choreo.
Ro was inmiddels, na een uur dans voor de pauze, achter gebleven in de kantine om op mijn mobieltje spelletjes te doen en filmpjes te kijken. En misschien maar goed ook. Was dit too much? Vraag ik soms teveel van hem qua ‘kunst kiekn’?
En als laatste een bijna homo-erotische en leger-achtige, narratieve dans dat een choreo was van de dansers zelf i.s.m. Sjoerd Vreugdenhil. Jonge mannen van verschillende lengtes, verschillende lijven die op elkaar, naast elkaar, tegen elkaar en tegenover elkaar bewogen. Een serenade.
De end performances waren een doordachte verzameling van bewegingen, taal, muziek en geluiden die je van je stuk brachten en food for thought gaven om tot nu toe, thuis hangend op de bank flitsen en herinneringen van boodschappen en mooie beelden achter hebben gelaten vooral ook bij Spectre met een choreografie van Corneliu Ganea.
Een Spotify playlist met muziek die je tijdens de endformances van de dansacademie Arnhem hoorde: Dit is echt een afspeellijst voor jou… ArtEZ BA of Dance End Performance 2019 van rythmatista
Z O N D A G * D A G V A N ( O R A N J E L E E U ) W I N N E N
‘Netflix, chill & pizza’ (de pizza is een left-over van gister in de Foodhall in Arnhem omdat Ro geen hele pizza op kan – wie iets bewaart heeft wat, dacht ie natuurlijk).
Vandaag is de chill er zeker, wanneer je lijf zegt dat je moe bent, rust dan uit… is het devies altijd en herstellen is het toverwoord. Gelukkig heb ik een brede en grote bank voor ons. Herstellen is wat de oranje leeuwinnen de afgelopen dagen ook hebben gedaan na 120 minuten keihard strijden in de halve finale tijdens de WK.
En vandaag is het dus geen Netflix maar Voetbal, chill & …. iets voedzaams en licht eten, balansdag nl 😊
WRAP
De wrap van de afgelopen week is er een die spelen, experimenteren en ruimte als basis heeft:
Creativity is intelligence having fun.
Veel plezier met spelen in aandacht en de euforie van oranje (leeu)winnen, want dat gaat gebeuren! Ik voorspel: 1 – 0 voor NL misschien wel gemaakt door Jill Roord, gewoon omdat het kan.